پارکینسون چیست؟
پارکینسون یک بیماری عصبی پیش رونده است. این بدین معناست که، باعث ایجاد مشکلاتی در مغز شده و به مرور زمان بدتر میشود.
در حدود 145000 فرد، در بریتانیا، مبتلا به بیماری پارکینسون هستند و این بیماری، سریع ترین بیماری عصبی پیش رونده در جهان است.
افراد مبتلا به پارکینسون، ماده ی شیمیایی دوپامین را به مقدار کافی، دربدن خود ندارند، زیرا بعضی از سلولهای عصبی سازنده آن،
از بین رفته اند. روشهای درمانی، معالجهای و حمایتی متفاوتی برای کمک به مدیریت این بیماری وجود دارد.
آمیلوئید رشته اتصالی بیماری پارکینسون با بیماری ملانوما
چه زمان، درمانی برای پارکینسون وجود خواهد داشت؟
پارکینسون، سریعترین بیماری عصبی پیش رونده در جهان میباشد.در حال حاضر، روش درمانی برای این بیماری، وجود ندارد. اما دانشمندان، برای تغییر این وضعیتت، مصمم هستند. با تامین بودجه تحقیقات مناسب، برای پروژههای درمانی محتمل، میتوان به درمان رسید.
درمان پارکینسون، به چه شکل خواهد بود؟
پارکینسون، از فردی به فرد دیگر، بسیار متفاوت است و بیش از 40 علامت دارد. لرزش، درد و توهم ازجملهی این علائم است. تجربهی هر فردی از این بیماری، متفاوت است. به همین دلیل، ممکن است یک درمان واحد، وجود نداشته باشد. درعوض، ممکن است، ما به طیف وسیعی از درمانها، احتیاج داشته یاشیم.
این طیف، ممکن است شامل معالجات، روشهای درمانی و راهکارهای زیر باشد:
- کاهش یا توقف پیشرفت بیماری
- جایگزین یا ترمیم سلولهای مغزی ازبین رفته یا آسیب دیده
- تشخیص پارکینسون در ابتدایی ترین مرحلهی ممکن
و این میتواند شامل درمانهای پزشکی، مانند داروها و روشهای جراحی و همچنین تغییر سبک زندگی، مانند رژیم غذایی و ورزش باشد.
چه پروژههای درمانی جدیدی، در حال پیشرفت هستند؟
در نتیجهی پیشرفتهای اخیر، درمانهای جدید، در آزمایشهای بالینی، در حال بررسی هستند، که پتانسیل کاهش، توقف ویا حتی شکست پارکینسون را دارند.این درمانها شامل موارد زیر میباشند:
- روشهای درمانی سلولهای بنیادی، با هدف استفاده از سلولهای سالم و زنده برای جایگزینی یا ترمیم آسیب مغزی افراد مبتلا به پارکینسون.
- ژن درمانی با استفاده از قدرت ژنتیک، برای برنامه ریزی مجدد سلوها و تغییر رفتار آنها، برای کمک به سالم ماندن و کارکرد بهتر به مدت طولانی.
- عوامل رشد (مانند GDNF )، که مولکولهای غیرارادی طبیعی هستند که از رشد، توسعه و بقایای سلولهای مغزی حمایت میکنند.
متخصصان، در حال توسعهی درمانهایی، با هدف بهبود زندگی بیمارانی که با این شرایط مواجه هستند، ازطریق داروهایی که حرکات پریشی را کاهش دهد، هستند.
چگونه به روند یافتن درمان، سرعت بخشیم؟
متخصصان معتقدند، که یافتن درمانهای جدید و بهتر، طی سالها، و نه دهه ها، امکان پذیر است و یک راهکار شفاف، برای تحقق این مورد، ارائه میدهند که درادامه ذکر میشوند:
- پشتیبانی از بهترین و با استعداد ترین ذهنها، برای گشودن اکتشافات علمی، که منجر به معالجه و درمانهای جدید خواهند شد.
- تسریع توسعه و بررسی درمانهای جدید از طریق بیوتکنولوژی.
- همکاریهای بین المللی، برای تسریع در انجام آزمایشهای بالینی و کاهش هزینهها و احتمال موفقیت بیشتر آزمایشهای بالینی، در مسیر بحرانی پارکینسون.
- یافتن داروهایی برای سایر بیماریهایی که پتانسیل تبدیل به پارکینسون را دارند.
3 نکته در مورد پارکینسون:
1. پارکینسون، زمانی توسعه مییابد که سلولهای مغز، به درستی کار نمیکنند و به تدریج از بین میروند. این سلولهای مغز، یک ماده شیمیایی به نام دوپامین، تولید میکنند.
2. علائم زمانی ظاهر میشوند که مغز، نتواند دوپامین کافی، برای کنترل حرکت صحیح بسازد.
3. سه علامت اصلی وجود دارد: لرزش،کندی حرکات وسفتی عضلات.
اما علائم بسیار دیگری نیز وجود دارد.
انواع پارکینسونیسم
پارکینسونیسم، اصطلاحی است که شامل چندین بیماری، ازجمله پارکینسون و بیماریهایی با علائم مشابه، مانند کندی حرکت،سفتی و ایجاد مشکل در راه رفتن میباشند.
اشکال مختلف پارکینسونیسم چیست؟
سه شکل اصلی پارکینسونیسم و بیماریهای وابسته دیگر وجود دارد:
1. پارکینسونیسم ایدیوپاتیک (ذاتی): بیماری پارکینسون بیستر افراد مبتلا، از نوع پارکینسون ایدیوپاتیک میباشد، که تحت عنوان پارکینسون شناخته میشود.ایدیوپاتیک، به معنی عامل ناشناخته میباشد.
شایع ترین علائم پارکینسون ایدیوپاتیک، لرزش، سفتی و کندی حرکات هستند.
2. پارکینسونیسم نشات گرفته از داروها: برخی از داروها میتوانند باعث ایجاد پارکینسونیسم شوند.داروهای آرامبخش (به کار رفته برای درمان اسکیزوفرنی و دیگر اختلالات روانی )که مانع عملکرد مادهی شمیایی دوپامین در مغز میشوند، بزرگترین عامل پارکینسونیسم ناشی از دارو هستند.
علائم این نوع از پارکینسونیسم، تمایل به باقی ماندن دارند، و تنها در موارد نادر، همانند سایر انواع پارکینسونها پیشرفت میکنند.
این نوع پارکینسونیسم، فقط تعداد کمی از افراد را تحت تاثیر قرار میدهد و اکثرا طی چند ماه ( واغلب طی چند روز یا چند هفته ) بعد از قطع دارویی که باعث آن میشود، بهبود مییابند.
انواع دیگر پارکینسونیسم:
آتروفی سیستم چندگانه ( MSA )
فلج هستهای پیش رونده (PSP )
هیدروسفالی فشار نرمال
تشخیص پارکینسونیسم چگونه است؟
برای تشخیص هر نوع پارکینسونیسم، باید به یک متخصص پارکینسونیسم مراجعه کنید.آنها ممکن است قبل از تشخیص، بخواهند موارد مختلفی را بررسی کنند.
بررسی علائم:
متخصص سابقهی پزشکی شما را بررسی کرده، علائم را پرسیده و معاینات پزشکی را انجام میدهد.
بنا به دلایل زیر، تشخیص پارکینسونیسم همیشه آسان نیست:
- علائم اولیهی اشکال مختلف بیماری بسیار مشابهاند.
- در بسیاری از موارد، پارکینسنیسم به تدریج رشد میکند.
- علائمی که به پزشک، اجازهی تشخیص خاصی را میدهد، ممکن است تنها با پیشرفت بیماری ظاهر شوند.
- هر فرد مبتلا به پارکینسونیسم، متفاوت است و علائم متفاوتی دارد.
برای اطلاعات بیشتر، یافته های ما، در مورد علائم و تشخیص پارکینسون، مراجعه کنید.
واکنش به داروی پارکینسون
یکی از کاربردی ترین آزمایشهابرای یافتن نوع پارکینسونیسم، مشاهدهی چگونگی واکنش شما به درمان است.
اگر متخصص شما فکر میکند، که شما پارکینسون ایدیوپاتیک دارید، انتظار دارند، پاسخ مناسبی به داروهای پارکینسون، مانند لوودوپا (کو-کارل دوپا یا کو-بنل دوپا) داشته باشید. یک واکنش خوب، به این معنی است که علائم شما بهبود مییابند.گاهی اوقات، واکنش به دارو زمانی مشخص میشود که دارو، کاهش یافته و یا قطع شده وعلائم مجددا در فرد ظاهر میشوند.
اگر شما هیچ واکنشی به درمان دارویی پارکینسون ندارید، متخصص شما مجبور به تشخیص و بررسی مجدد خواهد شد.
اگر شما، هم زمان علائم غیر معمول و عدم پاسخ به داروها را داشته باشید، به این معنی نیست که شما مبتلا به شکل دیگری از پارکینسونیسم هستید.این امر، متخصص شما را وادار خواهد کرد که در تشخیص بیماری شما، تجدید نظر کند.
در این مورد، ممکن است متخصص شما، از اصطلاحات “پارکینسونیسم غیرمعمول” و یا “پارکینسون پلاس” استفاده کند. این اصطلاحات، یک تشخیص نیستند، و فقط به این معنا هستند که احتمالا شما بیماری غیر از پپارکینسون داریدف شاید یکی از عارضههای مذکور در این اطلاعات باشد.متخصص شما میتواند اطلاعات بیشتری در این زمینه به شما بدهد.
آزمایشات تخصصی
اگرچه به طور معمول، این آزمایشات کاربردی نیستند، اما متخصص شما ممکن است انجام بعضی از آزمایشات زیر را بخواهد.
هیچ کدام از این آزمایشات نمیتواند به تنهایی، تشخیص قطعی بدهند، اما گاهی اوقات میتوانند یک بیماری خاص را رد کنند.این آزمایشات، به تنهایی یا در کنار آزمایشات دیگرمیتوانند به تقویت یک مورد برای تشخیص خاص کمک کننده باشند، اما تنها زمانی که سابقهی پزشکی و نتایج آزمایشات پزشکی شما، همراه هم باشند.
آزمایشات متداول در دسترس:
- اسکن مغزی با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI )
- اسکن شیمیایی ناقل دوپامین، شناخته شده با نام DaTSCAN یا FT-CIT
- اسکن متا یدو بنزیل گوانین (MIBG ) از قلب
- پونکسیون نخاعی( یک روش ساده برای آزمایش مایع نخاعی که مغز را احاطه کرده است.).
- ثبت الکتریکی (EMG ) مجرای ادراری یا مقعدی، برای بررسی سلامتی عضلات و اعصاب کنترل کنندهی آنها.
- ثبت ویژهی نبض و فشار خون شما، تحت عنوان تست عملکردی غیر ارادی (AFTs )
خیلی ممنون از اینکه تا انتهای این خبر همراه ما بودید.امیدواریم که این خبر برای شما جالب و مفید بوده باشد.
همراه ما باشید.
دیدگاهتان را بنویسید